بازدید سرزده شهرآرا از بیمارستان ناظران که با کمبود شدید تخت مراقبت‌های ویژه پذیرای بیماران سرطانی است
ظاهر این بیمارستان با تصوراتی که از بیمارستان در ذهنمان نقش بسته است هیچ شباهتی ندارد. لابی بزرگ با مبل های آبی حس آرامش را در لحظه ورود به بیمارستان در ذهن زنده می‌کند. انتهای سالن، بخش پذیرش است و چند خانم و آقا درحال پاسخگویی به مراجعه کنندگان هستند. روی تعدای از مبل‌ها افرادی نشسته اند. چهره‌های همه اغلب به غم نشسته است. مرد میان سال با خانم جوانی روی یکی از مبل‌های لابی نشسته و به سیستم‌ها و کارکنان انتهای سالن چشم دوخته اند.
مرد میان سال یک دستش را اهرم سرش قرار داده و به صحبت‌های آرام خانم جوان که در کنارش نشسته است، گوش می‌کند. دلیل حضورشان را می‌پرسیم. مرد میان سال همان طور که دستش تکیه گاه سرش است، با تکان سرش نشان می‌دهد که حالی برای پاسخ ندارد. با این وضع، خانم جوان پاسخگوست. خودش را شهریاری معرفی می‌کند. او می‌گوید: مادرم چندماهی است که گرفتار سرطان زبان شده است. پزشک سرطان را دیر تشخیص داد و بیماری عود کرد. با تشخیص وی مادرم چند بار پرتودرمانی انجام داد، اما فایده نداشت.
تخت هست، اما کم است
چشمانش پر از اشک می‌شود و همان طور حرف هایش را ادامه می‌دهد: چند وقتی در خانه از مادرم مراقبت کردیم، اما شب قبل علائم بیماری مادرم زیاد شد. پزشک برای ادامه درمان پیشنهاد بستری شدن در بیمارستان ناظران را مطرح کرد. تا او را به بیمارستان رساندیم، گفتند هوشیاری کمی دارد. او را در بخش مراقبت‌های ویژه بستری کردند. بعد از سه شب استقرار در آن بخش، مادرمان را به بخش منتقل کردند. گفتند هوشیاری اش مناسب است. خودشان کار انتقال را انجام دادند. امروز که به بخش آمدیم، مادرم دوباره هوشیاری کمی دارد. می‌گویند نباید از بخش مراقبت‌های ویژه انتقال داده می‌شد.
صحبت‌های خانم که به اینجا می‌رسد، مرد میان سال وارد بحث می‌شود: خانم، خودشان با خودشان کنار نمی‌آیند. بیمار ما را از بخش مراقبت‌های ویژه ترخیص کردند تا در بخش بستری شود، حالا آنجا می‌گویند هوشیاری اش کم است. هیچ کدام جواب درست نمی‌دهند. فقط یک نفر گفت بهتر است مادرتان را به خانه ببرید؛ اینجا هیچ اتفاقی نمی‌افتد و وضع مادرتان بهتر از این نمی‌شود. یکی از خدماتی‌ها هم سربسته گفت تخت‌های بخش مراقبت ویژه پر است و جا ندارند. بیمارانی را که خیلی خیلی بدحال هستند، نگه نمی‌دارند تا تخت برای یک بیمار دیگر استفاده شود.
آن طرف سالن، مردی جوان نشسته است که اصالتا زابلی است. از خدمات بیمارستان راضی است و می‌گوید: برادرم سرطان روده دارد. چند وقت در بیمارستان قائم (عج) بستری بود. این دفعه که پزشک آمد، پیشنهاد داد برادرم را به بیمارستان ناظران بیاوریم. هزینه‌های این بیمارستان از بیمارستان قائم (عج) بیشتر است، اما رسیدگی شان از بیمارستان قائم (عج) مناسب‌تر است.
داستان «شب‌تخت»
خانمی داخل محوطه نشسته است. با چهره‌ای گرفته درحال صحبت با تلفن همراهش است. برای صحبت کمی خسته است: تمام دیشب نخوابیده ام.
خودش را صادقی معرفی می‌کند و برای توضیحات بیشتر درباره علت حضورش در بیمارستان ناظران می‌گوید: مادرم چندسالی است که به بیماری سرطان سینه مبتلا شده است. حالا و با گذشت زمان، بدنش متاستاز داشته (انتشار عامل بیماری از محل اولیه به دیگر قسمت‌های بدن) و اکنون مغز نیز درگیر سرطان شده است. با شدت گرفتن بیماری مادرم، دکتر با نوشتن نامه‌ای تأکید کرد که با فوریت در بیمارستان ناظران بستری اش کنیم. پزشک تأکید کرد با نامه‌ای که داده است، ابتدا پیش پزشک اورژانس برویم تا اول در اورژانس بستری شود و فردا به بخش منتقل شود.
این شهروند در ادامه بیان می‌کند: پزشک اورژانس با دیدن شرایط مادرم دستور بستری داد، اما مسئول بخش اورژانس گفت کاری نمی‌کنیم و همه این دستوراتی که پزشک به شما داده است، فقط در صورتی اجرا می‌شود که بیمار شما به بخش فرستاده شود؛ بنابراین شما امشب فقط هزینه شب تخت را که ۳ میلیون تومان است، باید پرداخت کنید.
با تماس من با پزشک معالج مادرم و تأکید دوباره پزشک، در نهایت اعلام کردند که فردا مادر شما به بخش فرستاده می‌شود.
وقتی «کمکی» نبود
او می‌گوید: مادرم به دلیل بیماری توان راه رفتن نداشت. وقتی به بخش منتقل شدیم، نمی‌توانست خودش به سرویس بهداشتی برود و باید یکی از نیرو‌های کمکی بیمارستان به من و مادرم کمک می‌کرد تا وی بتواند روی ویلچر بنشیند و باهم او را تا سرویس بهداشتی ببریم. اما به محض اینکه شب شد، انگار هیچ کس در این بیمارستان وجود نداشت، نیروی کمکی هم نبود تا کمکم کند. هر قدر صدا زدم، خبری نبود. تنها چیزی که مسئولان بیمارستان به من گفتند، این بود که کمکی بخش خوابیده است، خودتان از آن اتاق لگن برای بیمارتان ببرید! داخل اتاق رفتم، انواع لگن وجود داشت. مگر منِ همراه می‌دانم که کدام لگن مناسب بیمار است؟ شما نمی‌دانید چقدر به من سخت گذشت.
ناظران و ۶ تخت در مراقبت‌های ویژه
سیدامیر آل داود، رئیس بیمارستان ناظران است. او پاسخگوی گلایه‌های مردمی است. آل داود پاسخش به گله مندی‌های مردمی با توضیحاتی از اوضاع بیمارستان ناظران است. او می‌گوید: این بیمارستان یکی از بیمارستان‌های تازه ساخت است، به همین دلیل نسبت به بیمارستان‌های با قدمت هنوز راه بسیاری تا ایدئال دارد.
رئیس بیمارستان ناظران مشهد در ارتباط با کمبود تخت‌های ویژه در بخش‌های حساس مراقبتی و گلایه‌های مردمی، این طور پاسخ می‌دهد: تخت‌های ویژه یکی از دغدغه‌های بیمارستان هاست و فقط محدود به بیمارستان ناظران نمی‌شود. نکته‌ای که باید درباره تخت‌های ویژه به آن توجه کنیم، مجوز‌هایی است که برای این تخت‌ها صادر می‌شود. به گفته آل داود، مجوز‌های صادرشده برای تخت‌های ویژه به صورت محدود است. همین مسئله در فرایند افزایش تخت‌های ویژه بیمارستان‌ها مؤثر است.
رئیس بیمارستان ناظران در پاسخ به تعداد تخت‌های ویژه این بیمارستان می‌گوید: اکنون بیمارستان ناظران شش تخت ویژه دارد که از این تخت‌ها فقط برای بخش جراحی استفاده می‌شود.
او در ادامه می‌افزاید: متأسفانه با افزایش بیماری سرطان و مراجعه بیماران شهر‌های اطراف، ما نیز معتقدیم که باید تخت‌های ویژه این بیمارستان افزایش پیدا کند.
آل داود در ادامه می‌افزاید: درخواست افزایش تخت آی سی یو نیز از سال گذشته ارسال شده، اما همان طور که گفتم، افزایش تخت‌ها منوط به ارائه مجوز‌های لازم است. این مجوز‌ها نیز در اختیار بیمارستان و هیئت مدیره بیمارستان نیست.
پاسخ دکتر آل داود به نیاز فعلی بیمارستان ناظران برای تعداد تخت‌های آی سی یو از این قرار است: همان طور که اشاره شد، باتوجه به افزایش تعداد بیماران، پیشنهاد ما این است که تعداد تخت‌های ویژه بیمارستان ناظران دوبرابر شود و به دوازده تخت برسد. نکته دیگر آنکه اکنون بیمارستان ۹۸ تخت دارد، اما قابلیت آن را دارد که تا دویست تخت برسد.
کمبود پرستار و نیرو‌های خدماتی
رئیس بیمارستان ناظران مشهد در پاسخ به گلایه دیگر مردم درباره نبود یا تعداد کم پرستاران و نیرو‌های کمکی شاغل در این بیمارستان به ویژه در نوبت شب، می‌گوید: اینکه گفته شده در این بیمارستان در شیفت شب هیچ پرستار یا نیروی کمکی نبوده است تا به بیماران رسیدگی کند را نمی‌پذیریم. اگر موردی بوده است، باید همراهان یا خود بیماران همان لحظه مشکل را مطرح کنند تا رسیدگی شود.
آل داود با اشاره به آنکه تعداد کارکنان بر اساس تعداد بیماران حاضر در هر بخش چیده می‌شود، می‌گوید: تعداد کم پرستار را قبول داریم، چون بیمارستان تازه تأسیس است و هنوز درحال تأمین نیرو هستیم. بااین حال، دوباره تأکید می‌کنم که حتی در وضعیت کنونی نیز سعی کرده ایم نیرو‌ها به صورت مناسب در شیفت‌ها باشند تا بتوانند پاسخگویی مناسب به بیماران داشته باشند.
منبع :شهرآرا
انتهای پیام://
